DEMENTIE-VRIENDELIJKE VRIENDEN
Wat heeft ze gevochten, en wat was ze boos,
Dat de dementie haar als slachtoffer koos
En ze was dan ook stellig niet van plan
Om zonder slag of stoot, toe te staan dat de mist steeds meer bezit van haar nam
maar ze kon nog zo sterk zijn
ze verloor het van de gaten in haar brein
En toen ze steeds verder wegzakte in vergetelheid
Raakte ze alle vroegere “vrienden” kwijt.
Was dit dan haar dank voor al die aandacht en liefde die ze anderen gaf?
Dat ze nu ze ze het hardste nodig had, niemand van hen meer zag?
Ach en nu ze stil maar wat ligt te staren nu is er vanuit haar misschien geen weten,
Dat wanneer zij vergat, de ander haar zou vergeten.
Maar de eenzaamheid die ze uit kan stralen hangt soms voelbaar in de lucht,
Zichtbaar in haar ogen en in trekken om de mond, en hoorbaar in een diep geslaakte zucht…
En wanneer het vroeger in gesprekken ging over ziekte, leed en pijn,
Heeft ze laten beloven om haar dan niet alleen te laten zijn.
Maar toen bestond dementie- vriendelijk vast nog niet
Want er is op één na geen enkele “vriend” meer die ze ziet.
Gelukkig is er dan die ene trouwe vriendin die komt
Ook al wordt de mist steeds dikker, en zijn de gesprekken verstomd
En die bezoekjes zijn zo makkelijk niet
Ze laten vaak achter een leegte en verdriet
Maar trouw aan haar belofte, ik laat ze niet alleen
Gaat ze er elke week heen
Om haar te doen voelen, ondanks haar geteisterde brein, ik ben geliefd en niet alleen!
© Mariët de Landmeter